حاجیه خانم اختر فدوی رخ در نقاب خاک کشید و به همسر و شریک زندگی خود زنده یاد حاج علی‌محمد حجاریان ملحق شد.

بانوی فداکاری که در سراسر زندگی در کنار تربیت فرزندانی لایق ، هرگز از مسولیت های اجتماعی- انسانی خود غفلت نکرد. فرشته ای که در عین توانمندی، جنوب شهر را مسکن و مأوای خود برگزید. عطای زندگی در کنار مرفهان بی درد را به لقایش بخشید‌.

در نهایت فروتنی به همسران و فرزندان شهدا و خانواده های محروم جنوب شهر سرکشی کرد. کلبه های محقر آنان را با کوله باری از محبت مزین کرد. در غم و درد آنان گریست. با انبانی سرشار از عشق، غم از دل کودکان یتیم و محروم زدود و مرهم بر زخم محرومان و دردمندان گذاشت.

فقیده سعیده به تمامی معنا مصداقی بر کلام گهر بار شاعر گرانقدر سعدی بود که فرمود:

                    من از بی نوایی نیـم روی زرد
                    غــم بینــوایان رخــم زرد کرد

در فقدان همسر و شریک زندگی این فقیده سعیده، در یادداشتی از " شجره طیبه حجاریان " سخن گفتم. علی محمد فقید، تنه تنومند این شجره و بانو اختر فدوی ریشه آن بود که از دامن پاک خود سعید حجاریان را تربیت کرد.

بانوی صبوری که زینب وار اندوه از دست دادن فرزندانش سعد و مهین دخت را تحمل کرد و از این دو سنگین تر داغ تیر کین متحجران عنود بر مغز دردانه خود" سعید " را بیش از ۲۲ سال به جان خرید.

چه شب هایی را با این اندوه در خلوت خود و خدا با چشمانی گریان و مناجاتی عاشقانه سحر کرد.

امروز جامعه از سعید حجاریان به عنوان متفکری مصلح سخن می گوید. سعید را می ستاید و بر عفریتی که این تن نازنین را معلول و خانه نشین کرد نفرین می فرستند.

من اجازه می خواهم مادری را ستایش کنم که سعید را به جامعه تحویل داد. به بیان دیگر شایسته است سعید را به خاطر مادرش" اختر فدوی "سعید خطاب کنیم.

جاوید قربان‌اوغلی
۲۰ اسفند ۱۴۰۱