محمد رضا رزاقی
انسان و نظام خلقت همچون کلافی در هم پیچیده هستند که غیر قابل تفکیک و در ضمن هر یک به تنهایی معمایی سر به مهر می باشند.
انسان از ذره تا خدا شدن در کِش و قوس است و نظام خلقت پیچیده در ذره ها و روان به سوی خدا.
زمان و مکان بسترهایی هستند برای رخ داد کِش و قوس انسان و لحظات همچون سینه ای که رازها درون خود انباشته می کند و مکان ها شاهدانی که همچون یک فیلمبردار از رازها تصاویری را در خود دارند که غبار ایام هم نمی تواند آن ها را بزداید.
هشت سال دفاع مقدس منظومه ای از زمان و مکان بود که در آن انسان از ذره تا خدا شدن را به لحظاتی کوتاه طی کرد و انسان هایی این مسیر پرتلاطم را به چشم به هم زدنی پیمودند و آنچه از خودشان به جای گذاشتن همین بود که «انسان موجود شدنی است» و نشان دادن «شدن»، «کمال»، «تعالی» دست یافتنی هستند اینجاست که نظام خلقت انگشت به دهان می ماند.
در طول هشت سال دفاع مقدس در زمان هایی عروج هایی صورت گرفت که مکان را قدرت درک و تحمل نبود و مکان هایی تعالی بخش شد که زمان به گَرد آن نرسید و این همه در منظومه ی نظام خلقت «جز حیرتم نیفزود».
دیشب به مانند کسی که سوار بر بلمی است و در دل اقیانوسی عظیم و پرتلاطم حیران و اما پُرهیجان به «تعالی»، «شدن»، «کمال» و «خداگونه شدن» می اندیشید، بودم و زمان ها، مکان ها و انسان ها در مقابل چشمانم در واقعیت رژه می رفتند و هر کدام پیامی را چون رعد و برقی که بر سینه ی این اقیانوس می خورد برایم به ارمغان می دادند و منصور و یلدا و دایی مونیتورهایی بودند که مدام لحظات را نشان می دادند و اندیشه ات را تا دورترین لحظات به پیش می برد و شیرین ترین نهیب و رعد و برق را محمود بر اندیشه ات جاری می کند که «انتخاب کنی که در ماندن چه رسالتی داری» .
دیشب کتاب را مطالعه کردم که مسیر تعالی و شیوه ی تعالی و فراخنای تعالی را در کسری از زمان نشان داد و این همه در گِرو قلم روان، واقعی و زنده یِ نویسنده و کارگردانی عینی و همدلانه ی کارگردان و بازی با هیجان زنده ی بازیگران صورت گرفت و شب را برایم به اندازه ی سال های سال طولانی و بلند ساخت.
